Want hoe leg ik uit hoe 3 maanden hiken door de wildernis van Amerika voor mij is geweest en wat het voor mij betekent heeft?
Hoe breng ik de intense blijdschap over die ik voelde omdat ik op de trail was zonder daarbij tekort te doen aan het verdriet dat ik voelde door de heimwee naar al het moois dat thuis op me wachtte?
Hoe vertel ik over de angsten (hallo rivercrossings) zonder daarbij het immense (zelf)vertrouwen dat het mij gaf teniet te doen?
Hoe vertel ik over de dankbaarheid voor alle prachtige mensen die ik heb mogen ontmoeten zonder daarbij iets te vertellen over de kracht van alleen wandelen en zijn?
Hoe leg ik uit dat ik regelmatig de bergen vervloekte wanneer ik ze beklom terwijl ze me tegelijkertijd het grootste empowerment gevoel en de mooiste uitzichten gaven?
Hoe vertel ik over de paniek die ik voelde net voordat ik geëvacueerd werd voor een bosbrand zonder daarbij te vermelden hoe veilig ik me de rest van de trail voelde?
Hoe laat ik zien hoe waanzinnig mooi de natuur was als ik het zelf maar amper kan geloven wanneer ik foto’s terugkijk?
Hoe verklaar ik dat ik aan de ene kant niets liever wilde dan voor altijd op de trail blijven en tegelijkertijd elke uitweg wist en het de meeste dagen een strijd was om op de trail te blijven? En hoe leg ik uit dat dit tegelijkertijd het mooiste als het zwaarste is dat ik ooit gedaan heb?
Dan moet ik uitleggen dat juist deze rugzak aan emoties deze reis zo bijzonder maakte. Dat het me het gevoel gaf dat ik echt leefde. Me verliefd op het leven maakte. Dat zonder dalen de pieken nooit zo mooi zouden zijn en dat ze zelfs perfect naast elkaar in hetzelfde moment kunnen bestaan.
En dat kan ik niet uitleggen, dat kan ik alleen maar voelen en ervaren. En precies dat maakt avontuur avontuur voor mij😊
