Een intelligente lockdown in de lente – wat betekent dat voor mij?

Een tegenstrijdigheid tussen doen en stilstaan

De lente staat voor mij dus voor het letterlijk en figuurlijk naar buiten gaan, van doen. Zeker in het geval van Chapter You keek ik daar erg naar uit. Ik heb het voorjaar/zomer 2020 al lang in mijn agenda staan als echte start voor de wandelcoaching en mindful walk / run workshops. Dat zit er nu eigenlijk niet in, of in ieder geval niet op de manier die ik voor ogen had. En gek genoeg heb ik daar wel vrede mee. Dat aanbod blijft ook straks wel waardevol en er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.

Maar toch voel ik veel onrust. Ik wil doen, leren en mezelf nuttig maken. Ik wil aan mijn bedrijf werken. Nu is er tijd en dan kun je hem wel optimaal gebruiken. Online cursussen, boeken, veranderingen aan de website, de financiële kant van Chapter You goed opzetten: ik wil het allemaal deze weken doen. Maar ik werk nog 40 uur dus het komt dan aan op de avonden en weekenden. Krampachtig probeer ik elk doel te halen. Een gewoonte die mijn ego in stand probeert te houden.

Want ik voel ik ook aan alles dat het, ondanks de lente, een tijd van stilstaan is. Van (verplicht) rust nemen en kijken waar ik nu sta en wat mijn dromen en wensen zijn. Een tijd van gewoon zijn en niks moeten. Een tijd waarin mijn sneltrein tot een halt is geroepen en, of ik het nu wil of niet, ik verplicht ben om te kijken of dat deze op een ander spoor, tempo of met een andere tussenstop / eindbestemming verder gaat rijden.

Een tegenstrijdigheid tussen werk en privé

Een groter contrast dan in hoe momenteel mijn werkleven en privé leven eruit ziet kan bijna niet. Ik werk als consultant in de zorg en door mijn huidige opdracht in een ziekenhuis zit ik midden in de frontlinie, hetgeen gepaard gaat met hectiek, druk en angst. Elke dag wordt ik geconfronteerd met de heftige verhalen over patiënten en medewerkers.

Hoe groot is dan het verschil met mijn privé leven. Als ik niet aan het werk ben, lijkt het bijna vakantie. Mijn vriend zit thuis, de straten zijn leeg, het is prachtig weer, ik heb een lege agenda en er is juist geen druk.

In het begin van deze crisis wilde ik als ik op mijn werk was zoals zo velen in Nederland ook dat ik het rustiger had. En als ik thuis zat hunkerde ik juist om iets te betekenen voor de zorg, waar het juist nu zo hard nodig is. Inmiddels heb ik hier een balans in gevonden en ben ik dankbaar dat ik iets mag betekenen in deze tijd, maar geniet ik ook met volle teugen als ik thuis ben.

Een tegenstrijdigheid tussen genieten van de natuur en binnen moeten blijven

Ik houd van de natuur en ik durf zelfs te zeggen dat ik het buiten en in de natuur zijn nodig heb om me gelukkig te voelen. Juist in een tijd waar veel angst en onzekerheid heerst. Ik ga dan ook nog steeds regelmatig alleen even naar buiten om te wandelen of hard te lopen. Hetgeen dat al jaren zo vanzelfsprekend is voelt nu opeens dubbel. Want moeten we niet gewoon allemaal binnen blijven, ik weet immers hoe belangrijk dat voor de kwetsbaren en de zorg is. En mag ik het daarom wel laten zien op mijn blog of social media wanneer ik toch even naar buiten ga?

En ook, als ik buiten ben en al die mensen zie wandelen, sporten of fietsen geniet ik zo van het feit dat, nu er zo weinig andere opties zijn, steeds meer mensen en gezinnen de natuur weten te vinden. De kracht van het buiten zijn ontdekken. Maar ook hier de vraag: mag ik hier wel van genieten of moet ik me vooral zorgen maken dat we niet continu binnen blijven ondanks dat we anderhalve meter afstand houden?

Een tegenstrijdigheid tussen vertrouwen en angst

En ten slotte is er die tegenstrijdigheid tussen vertrouwen en angst die voor mij duidelijk voelbaar is. Waar veel mensen angstig en onzeker zijn over hun gezondheid, toekomst, inkomen etc. zie je anderen juist blaken van vertrouwen: dit is de kans om nieuwe dingen te leren, een online business te starten, te digitaliseren etc. Er zijn zelfs geluiden dat deze crisis een opening is naar een grote bewustzijn van de wereld.

Ik weet niet zo goed hoe ik hier in sta. Ik ben van mezelf positief en optimistisch ingesteld en ben niet per se bang voor wat het corona virus met mij doet mocht ik het krijgen. Sterker nog, ik geloof zelfs dat deze tijd er voor zorgt dat ik als persoon nog dichter bij mijzelf kom te staan. Maar tegelijkertijd vind ik het heftig wat het voor de zorg en economie betekent, wat een impact dit heeft op ondernemers, en wat een besmetting voor kwetsbare groepen kan betekenen.

Meestal kan ik echter vertrouwen blijven houden. Ik kijk maar één keer per week het nieuws en doe wat ik in mijn macht heb om de situatie beter te maken (door me aan alle maatregelen te houden) en over hetgeen waar ik geen invloed op heb probeer ik me zo min mogelijk zorgen te maken.

Hoe ervaar jij deze tijd? Herken je de tegenstrijdigheden en wat zijn jouw tips om in balans te blijven? Ik ben benieuwd!

Liefs Ingrid