Mijn symbolische kijk op bloemen

Ik vond het lang moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen, wilde aan het perfecte plaatje voldoen en wilde door iedereen aardig gevonden worden. Als het dreigde dat ik hier niet aan kon voldoen klapte ik dicht, zei ik letterlijk niks meer of sloot ik iedereen die ik lief had buiten. Ik vond het moeilijk om mijn eigen mindere kanten te accepteren. In het begin toen ik dit gedicht las vond ik em dan ook niet meteen heel mooi, want, zo vond ik, het belichte mijn mindere kant. Toch heeft het schilderij altijd een prominente plek in mijn huis gehad en de laatste jaren ben ik er ook echt van gaan houden. Inmiddels weerspiegelt namelijk elke bloem voor mij een van de belangrijkste lessen die ik tot nu toe heb mogen leren: Iedereen is prachtig met alle lichte en donkere kleuren die diegene bezit, pas als je ze allemaal in alle glorie laat zien kun je echt stralen, als een bloem die volledig open staat.

Benieuwd naar het gedicht? Lees het hieronder!

De tulp

Fier rechtop staat zij daar
– de tulp –
met haar veelheid aan kleuren
die de schilder haar gegeven heeft.

Elke penseelstreek een andere kleur
zo heeft de schilder het bedacht
al die kleuren bij elkaar
dat geeft een bonte kleurenpracht.

Naast een heldere, felle kleur
wordt een zachte tint gezet
En naast de lichte
een donkere

Er wordt geverfd met verschillende penselen,
dikke en dunne,
harde en zachte,
afhankelijk van de kleur die gebruikt wordt.

Zo staat zij daar
– de tulp –
met haar veelheid aan kleuren

Zelf vindt ze haar zachte kleuren het mooist
en ook de heldere:
die kleuren laat ze het liefste zien;
ze schaamt zich voor de donkere

Als de donkere kleuren zichtbaar zijn
– die met ’n harde hand gestreken zijn –
doet ze het liefst haar kelk dicht
zodat niemand haar binnenste ziet

Toch, lieve tulp,
is er geen kleur in jou
die je zou kunnen missen
Het is juist de combinatie ervan
die jou zo prachtig maakt