Dinsdag 16 juli 2019, de start van de 103e Nijmeegse vierdaagse. Ik moest bekennen dat ik dit jaar een stuk minder had getraind dan eerdere keren. Waar een knie blessure me de eerste paar maanden van het jaar partte speelde was het daarna vooral gebrek aan motivatie om de echt lange afstanden te lopen. Ik moest dit jaar voor het eerst alleen trainen en dacht er eigenlijk te makkelijk over. Elk jaar ging het immers vrij makkelijk, had twee jaar geleden zelfs de 50 km uitgelopen dus een paar keer 15 km / 20 km moest toch voldoende zijn. But I was wrong.
Die dinsdag ochtend werd ik wakker met een blaasontsteking. Erg vervelend begin van de vierdaagse maar na 2.5 liter water had ik het aardig onder controle. De eerste 30 km gingen dan ook eigenlijk boven verwachting lekker. Geen last van mijn knie of schenen, prima wandelweer en een fantastische sfeer. De laatste 10 km deden zeer, maar ja wat had ik dan verwacht en is dat überhaupt niet altijd het geval dacht ik? Ik was op tijd binnen, had een heerlijke massage genomen, een fantastisch drie gangen diner bij ons gasthuis gegeten en redelijk op tijd mijn bed in gedoken.
Woensdag 17 juli, de tweede dag van de vierdaagse. Weer werd ik wakker met die verdomde blaasontsteking. Maar met genoeg drinken wist ik dat die over zou gaan. Wat ik echter meer zorgwekkend vond was dat ik meteen bij het opstaan mijn oude knieblessure voelde. Tapen zou een oplossing kunnen bieden wist ik. Met frisse moed liep ik zo snel mogelijk naar de eerste EHBO post op 15 km. Met dank aan de leukste fysiotherapeut (dezelfde als de dag ervoor) kon ik na even lobbyen getapet worden. Je moet namelijk de eerste keer eigenlijk gemasseerd worden om vervolgens pas bij de tweede post getapet te mogen worden. Maar die zou pas om 32 km zijn en ik wist dat dat te ver zou zijn. Gelukkig was de fysio het met me eens.
We konden door! Eigenlijk voelde ik in km 15 tot 20 al dat de tape niet voldoende steun gaf. Bovendien sloten door de overcompensatie mijn enkels totaal op slot. Een pijn die ik niet kende en waarvan ik ook niet wist of het stijfheid was of meer richting een blessure ging. Voordat ik begon aan deze vierdaagse heb ik mezelf één ding beloofd. Wat je ook doet, hoeveel pijn je ook hebt door blaren of stijve spieren, je stopt als je een serieuze blessure voelt opkomen. Over een week vertrek ik namelijk naar IJsland waarin we de eerste week de Laugavegur Trail gaan lopen. Een droom van een hike met flinke bepakking en de nodige hoogteverschillen. Die trip zou ik niet in gevaar brengen omdat ik zo nodig de vierdaagse zou uitlopen.
Km 20 tot 27 waren heel zwaar. Het huilen stond me nader dan het lachen en ik kon er nog maar weinig van genieten. Gedachten als: “hoezo moeten die mensen precies voor mijn neus stoppen, weten ze dan niet hoeveel pijn opstarten doet?” en “mijn god wat is het druk, kan ik ook niet eens mijn eigen tempo lopen” schoten constant door mijn hoofd.
Op km 27 heb ik dan ook een rigoureus besluit genomen: als de volgende dag mijn knie nog zo zou voelen stop ik ermee. En het was zelfs zo dat als het bij de volgende EHBO post (op 32 kilometer) nog zo veel zeer deed ik daar ook zou mogen opgeven. Ik besloot een flinke pauze te nemen. Gooide mezelf vol met pijnstilling, voetjes omhoog, even huilen van frustratie en dan kop eronder. Want het zou niet zo zijn dat ik de laatste kilometers van deze vierdaagse mokkend en zonder te genieten zou lopen. Ik besloot te lopen alsof ik op de Via Gladiola liep en al het gefeest in mij op zou nemen. Ik ken de route en wist dat het vanaf Beuningen één groot feest zou zijn. Zo moeilijk kon dat genieten niet zijn dus.
Ik begon te lopen. Of nja de eerste 500 m na opstarten zijn eerder strompelen te noemen waarbij ik de nodige meelevende blikken kreeg toegeworpen. Of het nu de pijnstilling was of de andere mindset ik begon er weer echt van te genieten en de pijn verdween naar de achtergrond. Na een uur die voor het eerst die dag niet voorbij kroop zag ik de EHBO post en tot mijn verbazing twijfelde ik geen moment: ik loop em uit! En wat was het een feestje! Nog nooit heb ik zo genoten van roze woensdag! Bij de finish stond mijn vader te wachten en samen wachtten we mijn moeder op die de 30km liep. Met een biertje hebben we op de tribune de laatste lopers binnen gehaald. Een prachtig gezicht hoe de laatste minuten voor 17:00 uur mensen ondersteund door militairen toch nog op tijd proberen binnen te komen en sneu om te zien dat sommige van hen net een paar minuten te laat kwamen. Maar wat een samenhorigheid en teamwork! Een geweldig mooi einde van mijn vierdaagse. Want met de kniepijn die ik toen voelde (de adrenaline en pijnstilling was uitgewerkt) wist ik diep van binnen al dat ik mijn laatste meters had gemaakt.
Nu ik dit zo typ doet het toch wel weer even zeer, want wat is het een prachtig evenement en ik heb mensen veel dieper zien gaan dat dat ik waarschijnlijk heb gedaan. Maar ik ben ook trots op mijn keuze, trots dat ik uit heb durven stappen om zo niet mijn vakantie in gevaar te brengen, trots dat ik naar mijn lichaam heb geluisterd en trots dat ik tijdens de tweede dag de knop heb weten om te zetten en alsnog maximaal heb genoten.
Volgend jaar sta ik er weer, extra gemotiveerd en met meer trainingsmeters in de benen. Want uiteindelijk gaat het bij zulke lange afstanden niet om hoe vaak je sport of hoe fit je bent. Je moet het zo vaak dezelfde beweging maken in je spieren en pezen hebben zitten. Een mooie les: don’t wish for it, work for it!
